رشد روز افزون برنامه‌های آموزشی پیش از مدرسه، به تأکید فزاینده‌ای بر توسعه مهارت‌های تحصیلی، مهارت‌های اجتماعی و مهارت‌های رفتاری انجامیده است. امّا کدام عامل بهترین پیشبین برای موفقیت تحصیلی بعدی است؟ در مطالعات قبلی، هم آموزگاران و هم پژوهشگران اظهار کرده بودند که چند عامل از جمله مهارت‌های ضعیف تحصیلی، مشکل در پیروی از دستورالعمل‌ها و راهنمایی‌ها، و کمبود مهارت‌های اجتماعی مانع آمادگی ورود به مدرسه و موفقیت تحصیلی بعدی است. به این دلیل، برخی از کارشناسان پیشنهاد کرده بودند که برنامه‌های آموزشی پیش از مدرسه باید بر پرورش مهارت‌های رفتاری، اجتماعی و هیجانی به اندازه پرورش مهارت‌های تحصیلی تمرکز داشته باشند.
رشد روز افزون برنامه‌های آموزشی پیش از مدرسه، به تأکید فزاینده‌ای بر توسعه مهارت‌های تحصیلی، مهارت‌های اجتماعی و مهارت‌های رفتاری انجامیده است. امّا کدام عامل بهترین پیشبین برای موفقیت تحصیلی بعدی است؟ در مطالعات قبلی، هم آموزگاران و هم پژوهشگران اظهار کرده بودند که چند عامل از جمله مهارت‌های ضعیف تحصیلی، مشکل در پیروی از دستورالعمل‌ها و راهنمایی‌ها، و کمبود مهارت‌های اجتماعی مانع آمادگی ورود به مدرسه و موفقیت تحصیلی بعدی است. به این دلیل، برخی از کارشناسان پیشنهاد کرده بودند که برنامه‌های آموزشی پیش از مدرسه باید بر پرورش مهارت‌های رفتاری، اجتماعی و هیجانی به اندازه پرورش مهارت‌های تحصیلی تمرکز داشته باشند.
براساس نتایج مطالعه‌ای که در مجله «روان‌شناسی رشد» به چاپ رسیده است، بهترین پیشبین برای موفقیت تحصیلی بعدی، مهارت‌های توجهی و تحصیلی اولیه است. در این مطالعه که زیر نظر دکتر دونکان، استاد اقتصاد دانشگاه نورث وسترن صورت گرفته است، پژوهشگران نتایج شش مطالعه طولی را مورد تحلیل قرار دادند. براساس یافته‌های این مطالعه، درک اولیه مفاهیم ریاضی، قوی‌ترین پیشبین برای موفقیت تحصیلی بعدی است. پیش‌بین‌های دیگر برای موفقیت تحصیلی عبارتند از مهارت‌های زبانی، خوانشی و توجهی.
با کمال تعجب، مشکلات رفتاری و اجتماعی، تأثیری بر موفقیت تحصیلی بعدی نداشته‌اند. این در حالی است که بسیاری از برنامه‌های آموزشی فعلی پیش از مدرسه، برای پیشبرد توانایی‌های فیزیکی، ذهنی و اجتماعی کودکان طراحی شده‌اند و فرضشان بر این است که هر یک از این قلمروها در رشد عمومی کودک و آمادگی ورود به مدرسه مشارکت دارند.
نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که نمونه مورد استفاده در این مطالعه از جمعیت عمومی استخراج شده است و بنابراین، این نتایج لزوماً در مورد کودکانی که مشکلات رفتاری یا اجتماعی در آن‌ها تشخیص داده شده، کاربست ندارد. پژوهشگران همچنین خاطر نشان کرده‌اند که رفتارهای مشکل‌زا در کلاس درس، مثل اختلال و ناآرامی، ممکن است بر یادگیری سایر دانش‌آموزان بیشتر ازخود فرد آسیب برساند.
نویسنده مقاله همچنین اظهار می‌دارد که مهارت‌های تحصیلی، تنها یک جنبه از موفقیت آموزشی هستند و بهبود در مهارت‌های اجتماعی و رفتاری می‌تواند در سایر جنبه‌های موفقیت آموزشی نظیر درگیر شدن کودک در کارهای مدرسه، انگیزه برای یادگیری، رابطه با همکلاسی‌ها و آموزگاران، نقش مهمی داشته باشد.
